دسته: دسته‌بندی نشده

  (( بازگشت همه به سوی اوست )) خانواده محترم اسماعیل زاده عزیز   درگذشت نابهنگام زنده یاد  مهندس  محمد اسماعیل زاده همشهری فرهیخته و عضو موثر جامعه تربتیهای مقیم تهران ما را به شدت متاثر کرد ،مارا در غم خود شریک بداریداز خداوند متعال ارزوی علودرجات برای ان مرحوم و صبر و بردباری برای کلیه بازماندگان را ارزومندیم .     جامعه تربتیهای مقیم تهران

  ((بازگشت همه به سوی اوست ))   همشهری عزیزجناب اقای  حاج حسین اقا شمس الهدایی   در گذشت زنده یاد حاج حسن اقای شمس الهدی اخوی گرامتان را به شما و کلیه خانوادهای محترم تسلیت عرض نموده  مارا در غم خود شریک بدارید .از خداوند متعال علودرجات برای ان مرحوم و صبر و شکیبایی برای همه به سوگ نشستگان را از خداوند متعال خواستاریم .همچنین بهمین مناسبت مجلس ختمی در روز یکشنبه اول دیماه جاری از ساعت ۱۵ الی ۱۶٫۳۰ در مسجد الغدیر بلوار میرداماد منعقد میگردد حضور همشهریان در مراسم موجب شادی روح ان مرحوم و تسلی خاطر باز ماندگان خواهد بود     جامعه تربتیهای مقیم تهران  

در متون کهن فارسی گاهی از حشرات سخن به میان می‌آید، اما در باب زنبور عسل و کرم ابریشم مباحث زیادی مطرح شده است. مخصوصاً دربارة‌ «نَحل: زنبورِانگبین»، پاره‌ای باورها و تجربه‌های جالبی مطرح می‌شود که دلالت بر رفتار هوشمندانة این حشره و دقت نظر دانشمندان ایرانی دارد؛ نمونه‌هایی از این‌گونه باورها را در ادامه نقل می‌کند. در یکی از متون کهن فارسی (احتمالاً از قرن چهارم) درباره زنبور عسل مطلبی نقل شده که حاکی از وجود نوعی احساس یا درک و شعور این حشره نسبت به صدا و به‌ویژه نواهای آهنگین و پرطنین است: “مگس انگبین را خاصیت طبیعت آن است، که چون جمله بروند، چون آواز طبل یا دف یا طشت بشنوند، هم بر جای بنشینند”[۱]. در متون کهن فارسی، برای «زنبور عسل» علاوه بر «مگس انگبین» نام‌های مشابه دیگری ثبت کرده‌اند از باب در الابنیه (تألیف قرن ۴)[۲] و بحر الافاضل (قرن ۸) با نام «زنبور انگبین»[۳] و در «‌الفاظ الادویه» با نام «مگس عسل» یاد شده است.[۴] ورزنامه، کهن‌ترین متن فارسی موجود در امور کشاورزی که مطابق پاره‌ای قرائن متن آن از سدة چهارم یا نخستین سال‌های سدة پنجم هجری است و نویسندة آن از مشرق ایران، یعنی خراسان بزرگ و ماوراء‌النهر است (ص ۱۲ مقدمة مصحح)؛...

بازدید تور ۲۰ نفره گردشگران آلمانی از جاذبه های تاریخی و گردشگری تربت حیدریه سه شنبه ۳۰ مهرماه ۹۸  

غلامرضا نظری در سال ۱۳۴۲ در روستای دهنو تلخی شهرستان زاوه چشم به جهان گشودودرخانواده ای زحمتکش ،کشاورز رشد و نمو نمود.وی در سال۱۳۴۸ در زادگاهش رهسپار دبستان شد و الفبای زبان فارسی فرهنگ زندگی را به همت سپاه دانش در روستا فرا گرفت .غلامرضا در سال ۱۳۵۳ برای ادامه تحصیل دوره راهنمایی به اتفاق برادرش محمد رضا عازم تربت حیدریه گردیدند. ایشان با تلاش و کوشش  فراوان تحصیلات خودرا ادامه دادو سرانجام در سال ۱۳۶۰ موفق شد در امتحانات تربیت معلم شرکت کرده و در مقطع ابتدایی  پذیرفته شود . هم زمان با تغییر ساختار تربیت معلم و نیاز روستاها  به آموزگاروی توانست از سال ۶۱ در روستا مشغول تدریس شده و در همین  دوران او توانست در سال ۶۴ با همسرخود ازدواج کند  وی د طول زندگی خود دمی از آموزش غفلت ننمود و سر انجام سال ۱۳۶۶ اوتوانست برای ادامه تحصیل در رشته تاریخ وارد دانشگاه فردوسی مشهد شود.سپس غلامرضا نظری درسال ۱۳۷۰ در رشته کارشناسی تاریخ از دانشگاه مشهد فارغ التحصیل شد و علیرغم قبولی در رشته زبانهای باستان در دانشگاه تبریز پذیرفته گردید که بدلیل مشکلاات مالی از ادامه ان صرف نظر نمودولی به لحاظ علاقه به وطن مالوف خود مشغول تدریس تاریخ در دبیرستانهای تربت...

      حسین دوپیکر هنرمند نام‌آشنای هنرهای تجسمی و از افتخارات شهرستان تربت حیدریه و خراسان است امّا مانند درختان پُربار و سربه‌زیر همیشه سرش گرم هنرش است و فروتنانه از شرح و بازتابِ آن سر باز می‌زند. در ادامه زندگی‌نامه‌ی این هنرمند نامی را با هم می‌خوانیم. حسین دوپیکر در هشتم بهمن‌ماه ۱۳۶۲ در روستای امیرآباد واقع در هفت‌کیلومتری جنوب تربت حیدریه به دنیا آمد. پدرش مرحوم رمضان دوپیکر مردی بود از جنس آب و آیینه، زلال و ساده که به کارهای کشاورزی و دامداری مشغول بود و پینه‌های دستش از دشت‌های اطراف تربت حکایت‌ها داشت. پدر حسین چشم و چراغ شب‌نشینی‌های روستا بود که در اصطلاح مردمان تربت «شُوچِرَغو» (šowčerāqu) گفته می‌شود. صدایی خوش داشت و فریادهای تربتی را به آواز دل‌نشین می‌خواند. در داستان‌گویی هم ذوقی داشت و روایت‌هایی فراوان از اوسنه‌های[۱] محلی تربت را همواره در ذهن و ضمیر داشت. حسین در خانه‌ی رمضان دوپیکر پس از چهار برادر و چهار خواهر چشم به دنیا باز کرد و به اصطلاح عامیانه تَهْ‌تُغاریِ خانه بود. مادرش زهرا -خداش در همه‌حال از بلا نگه دارد- در روستا، به مهربانی و مهمان‌نوازی و خانه‌داری شهره است و نمونه‌ای است از زنان سخت‌کوش خراسانی که در داستان‌های محمود دولت‌آبادی شاید...

                          ((باز گشت همه به سوی اوست))     خانواد ههای محترم  ضیایی /هادیزاده رئیسی   در گذشت حاجیه  بانو آلمانوس خانم هادیزاده رئسی همسر شادروان حاج سید مصطفی ضیایی همشهری گرامیمان  را به خانواده محترمشان تسلیت عرض مینمائیم . ما را در غم خویش شریک بدارید از خداوند متعال  ارزوی امرزش و علو درجات  برای ان مرحومه ، صبرو شکیبایی برای کلیه بازماندگان و به سوگ نشستگان  راخواستاریم .همچنین مراسم  مجلس ختم ان مرحومه روز یکشنبه ۳۰/۴/۹۸ از ساعت ۶٫۳۰ الی ۸ بعد از ظهر در مسجد جامع شهرک غرب برگزار میگردد  شرکت فرمایی همشهریان عزیز موجب شادی روح انشادروان و ارامش خاطر بازماندگان خواهد بود .                                                (( جامعه تربتیهای مقیم تهران ))

   سرویس فرهنگی ـ مراسم یادبود شادروان دکتر حسن حاج سیدجوادی و رونمایی از دو کتاب از آخرین آثار ایشان، روز گذشته، ۳۱ خردادماه، در باغ موقوفات دکتر افشار برگزار شد. دکتر حسن حاج سیدجوادی، ادیب، نویسنده و روزنامه‌نگار و استاد دانشگاه تهران و صاحب ده‌ها کتاب علمی، ادبی و تاریخی است و در اوایل دهه پنجاه، سردبیر روزنامه اطلاعات بود. به گزارش خبرنگار ما در این مراسم، دکتر احمد کتابی، ویراستار و جمع‌آوری‌کننده مجموعه مقالات ایشان با نام «کند و کاو» که توسط انتشارات اطلاعات به چاپ رسیده، اظهار کرد: یک سال پیش، در پگاه ۲۸ خرداد سال ۹۷، قلب پرعطوفت دکتر حسن حاج سیدجوادی که عمری برای ایران تپیده بود، از حرکت باز ایستاد. سخن گفتن درباره حاج سیدجوادی، آن اسوه نیکویی،‌ خیرخواهی و وطن‌خواهی،‌ کاری است نه آسان که از عهده من برآید. از آنجایی که اینجانب در مقدمه کتاب و در مراسم درگذشت آن مرحوم گفتنی‌ها را درباره ایشان بیان داشته‌ام، فرصت امروز را به معرفی دو کتاب از آثار ایشان اختصاص می‌دهم. دریغا که انتشار این کتاب‌ها در زمان حیات ایشان مقدور نشد. وی افزود: نخستین این کتاب‌ها، متشکل از۱۵۰ مقاله کمابیش کوتاه است که دکتر، سالها پیش برای درج در ستون نقد روزنامه اطلاعالت نوشته...

برزین ضرغامی، مدیرعامل سازمان زیباسازی شهر تهران گفت: با توجه به صدور دستور خرید خانه نیما یوشیج توسط شهردار تهران و پس از انجام اقدامات کارشناسی و مذاکره با مالک خانه، سازمان زیباسازی شهر تهران به صورت رسمی این خانه را خریداری کرد و سند آن به نام شهرداری تهران رقم خورد.