یادداشت مرد خاموش میدان مبارزه : سرحدی زاده صریح اللهجه بود. به واقع این برخورد حاکی از شخصیت و منش او بود و می خواست هر چه زودتر و در عین حال با نگاهی روشن و نگرشی جامع و کارشناسانه گرفتاری های مردم را حل کند. مطلق گرا نبود خودش رنج کشیده و کارگر بود و به آن افتخار می کرد. اما همه اینها باعث نمی شد که مسئولیت خود را دریافتن راه کار فراموش کند (دکتر احمد مسجد جامعی)
در همان دهه نخست انقلاب، گزارشی از وضعیت اجتماعی کشور ارائه دادم. وزیر کشور آقای ناطق نوری بود و من هم کارمند آنجا بودم. این گزارش به دولت آمد و پس از بحث و بررسی منجر به شکل گیری کمیسیون اجتماعی زیرنظر وزارت کشور شد و بعدها به شکل گیری معاونت اجتماعی و تفکیک آن از معاونت سیاسی انجامید. در آن سالها جلسات اصلی کمیسیون ماهانه و بیشتر با حضور وزرا و روسای سازمان های ذیربط آقایان ناطق نوری (وزیر کشور)، خاتمی (وزیر ارشاد)، حبیبی (وزیر دادگستری) پرورش و اکرمی (وزیر آموزش و پرورش)، فلاحیان (رئیس کمیته انقلاب اسلامی) و آیت اله جنتی (رئیس سازمان تبلیغات اسلامی) تشکیل می شد که یکی از آنها هم آقای سرحدی زاده بود که مسئولیت وزارت کار و امور اجتماعی را بر عهده داشت. او در همه جلسات کمیسیون شخصاً شرکت می کرد. با آن که در آن سال ها به لحاظ سیاسی با آقای ناطق نوری (موسس و رئیس این کمیسیون) فاصله داشت. هر چند آقای ناطق هم در عرصه خدمت جناحی رفتار نمی کرد. مثلاً با آن که خود رئیس کمیسیون بود ولی برخی جلسه ها را در دفتر وزیر ارشاد برگزار می کرد. یک بار، یکی از معاونانش در این باره...