ایرنا مطرح میکند؛ درسهایی که داریوش مهرجویی به سینماگران داد علیرضا مرادی | روزنامهنگار
تهران- ایرنا- «داریوش مهرجویی» بهعنوان شاخصی قابلاتکا برای هنرمندان این سرزمین، مطرح است. مهرجویی خصایصی داشت که خوب است سینماگران و هنرمندان جوانتر با آگاهی از آن، مسیر حرفهای خود را بر مبنای آن منطبق کرده و با همسویی مسیر خود با این مشی حرفهای، زمینه تعالی در کارنامه شخصی و حرفهای خود را به دور از هیجانات مرسوم، بهینه کنند. به گزارش خبرنگار سینمایی ایرنا، جایگاه داریوش مهرجویی به عنوان سینماگری مولف، با بیش از ۵ دهه سابقه فیلمسازی، از وی کارگردانی با شرایطی خاص در تاریخ سینمای ایران ساخته است. در روزگاری که فیلمهای رقص و آواز، بیشترین میزان تولیدات سالیانه سینمای پیش از انقلاب را شامل میشد و گیشه، دربست در اختیار این فیلمها و آثار خارجی بود، کارگردانی چون داریوش مهرجویی با الماس ۳۳ در سال ۴۶ ظهور میکند؛ کارگردانی که آگاهانه، در آمریکا فلسفه خوانده بود و با همان نگرش، به سینما ورود کرد. خلا چنین نگاهی در سینمای آن سالها، جریانی را در میان فیلمفارسیهای آن سالها به راه انداخت و طیف روشنفکر جامعه را با خود همراه کرد. گستردگی و گیرایی این نگاه جدید تا جایی بود که علاوه بر طیف تحصیلکرده، روشنفکر و دوستدار دانایی آن سالهای ایران، شخصیتهای سیاسی چون امام خمینی (ره) نیز نگاهی مثبت به این جریان...