درود و مهر سَلِ‌المَصانِعَ رَکباً تَهیمُ فِی الْفَلَواتی تو قدر ِ آب چه دانی که در کنار فراتی بله ایرانیان عزیز اقیانوس ها و دریاها و نهرهای جوشان ادب پارسی آن قدر زیاد است و چنان در فرات ادبیات پارسی غرق شده آیم که شوربختانه گاهی ارزش «سعدی و سعدی ها» را نمی دانیم و سعدی نمی خوانیم. و شاید به این دلیل هم باشد؛ که دچار غرور فرهنگی آثار گذشتگان خود شده ایم و همان افتخارات گذشته را کافی می دانیم و می پنداریم؛ ملتی که از ده اثر بزرگ ادبیات جهانی پنج اثر بزرگ از آن او باشد، باید شوربختانه گاهی  کفران نعمت نماید و سعدی را کم بشناسد وکم بخواند؛ امید که دچار چنین بی خردی بزرگ نگردیم و سعدی بخوانیم؛ زیرا دنیا ما را با ادبیات پارسی و بزرگان ادب پارسی و سعدی و سعدی ها می شناسد. اما چرا سعدی و آثار او(گلستان، بوستان، غزلیات و….) قابل بزرگداشت است؟ چون طرح واره های ایرانیان و جهانیان را شناخته و با آفرینش گلستانی خوش و بوستانی فرح انگیز  و غزلیاتی ‌پر شور و دل نشین مطابق ذوق طرح واره های هر ایرانی به سادگی سخن ساز نموده، و شراب عشق و آگاهی به جام جان مخاطب ایرانی...